بر زمانی که نمیتوان گریخت از او...

اتفاق...اتفاق...اتفاق....در عصری که ما تنفس میکنیم زمان،معنای جدیدی یافته و به فراخور آن رخداد ها تعبیر دیگری میابند...

در عصری که ما زندگی میکنیم تیلیارد ها اتفاق،میلیارد ها تخصص و دانش،میلیون ها فیلم و موسیقی،هزاران اکتشاف،صدها کتاب و ده ها انقراض جدید رخ میدهد و ما یا نشسته ایم و خیام گونه این یک دم را خوش میداریم و یا افسار گسیخته بدنبال آموختنیم...آموختنی که تمامی ندارد...ما در این عصر به کمال نمیرسیم..روح کمال طلب آدمی ارضا نمیشود.. چرا که دانش.رخداد ها،آفرینش ها و و و آنقدر از ما پیشی گرفته اند که به گرد پایشان هم نمیرسیم....ما...افسار گسیختگان دانستن و به روز بودن و یا خیامان گوشه نشین و حال غنیمت شمار....باخته ایم...زمان را...عشق را...زندگی را....

آنچه که امروز ما را رقم میزند همان غبار غلیظ آفرینش های آدمیست...برای راحت ما خلق میشدند و الان برما حکم رانی میکنند...از پول گرفته تا همین اینترنت لعنتی...